❤️ Вай як навъе аст, ки ҳатто вақте ки ӯ аллакай гузошта шудааст, ҷаззоб менамояд ва чашмонашро бо ифодаи омехтаи бегуноҳӣ ва шаҳват дар чеҳрааш меғелонад, вақте ки хурӯси маро аз қафо мегирад, вой!❤️❌❤️
Бале, дар ҳавопаймо хобидан - ин зебост! Ва бо шахси бегона ин як таркиш аст. Илова бар ин, ҳамаи шароитҳо барои он мусоид буданд. Ва ӯ як таваккал аст ва ин гуна чизҳоро дӯст медорад. Дики ҳамсафари ҳамсафар низ ҷиддӣ буд ва сахт аз сӯйи вай гузашт. Уро мисли кабоб ба шишка печонда мекашид- Ба фикрам, агар хозир бачаи сеюм меомад, ин малламуй хам ба у такони хуб медод. Парвоз бомуваффакият гузашт!
Шумо аз куҷоед?
Рақамро ба ман деҳ.
Кӣ мехоҳад алоқаи ҷинсӣ кунад, ман дар.
Онҳо бузурганд.
Хонум ба назар чунин менамояд, ки муддати тӯлонӣ гаштугузори қонеъ накардааст, агар ин қадар осон бо писару духтараш тавонист ба чунин алоқаи ҷинсӣ биравад, дар ҳоле ки худаш онҳоро ба он моил кардааст. Писар парешон нашуда, аз сӯрохи калид пай бурд, ки модару хоҳар чӣ кор карда истодаанд, тасмим гирифт, ки фурсатро аз даст надиҳад ва ба он ҳамроҳ шуд. Хусусан, ки қаблан ба аксҳои оилавӣ нигоҳ карда, бедор шуда буд. Аз ифлосии хонаводааш истифода накардан гуноҳ буд.
Махз хамин тавр анчом меёфт, зеро ба ин хел духтари зебо худаш хушнуд шудан дуруст нест, гуё касе уро намехохад. Ва дар ин ҷо вай тамоми гулдастаи лаззатҳоро гирифт ва ба бача писанд омад.